-
1 μηκάομαι
Grammatical information: v.Meaning: `meckern, bleat', of sheep, also of a hare and of a horse, in the formular verse κὰδ' δ' ἔπεσ' ἐν κονίῃσι μακών, of a deer, boar, also of a man (Phryn. PS, Procop., sch., H.)Other forms: μηκάζω (Nic.), perf. μέμηκα only in pret. ἐμέμηκον (ι 439), and in ptc. μεμηκώς (K 362), f. μεμακυῖαι (Δ 435), aor. ptc. μακών (P469, κ163).Derivatives: Here, after κεμάς and other animal names (cf. Risch $ 52 b; not from the late μηκάομαι), μηκάς f. `bleating', in Hom. only in plur. of αἶγες, later (S., E.) also of ἄρνες and subst. = αἴξ. Late derivv.: μηκ-ασμός (Plu., Poll.), - ηθμός (Opp.), -ή (Ael., Sch.) `bleating', - ητικός `bleating' (sch.).Origin: ONOM [onomatopoia, and other elementary formations] *mēk- `bleat'Etymology: The pair μέμηκα: μακεῖν ( μακών) agrees with λέληκα: λακεῖν (with comparable meaning), κέκραγα: κραγεῖν a.o.; to an old intensive perfect and an also old thematic aorist several presents were created: μηκάζω, - άομαι, λάσκω, κράζω etc.; cf. Schwyzer 683, 722 n. 2, 748, 770 a. 777, for Hom. Chantraine Gramm. hom. 1, 389; 426; 438, on μακών also Leumann Hom. Wörter 235 n. 31. -- Onomatopoetic formation, starting from the sound-imitation μη (mē) and with many partly genetic, partly elementary cognate agreements, e.g. MHG meckatzen 'bleat', mecke `he-goat', Lith. mekčióti, mekénti `id.', Lat. miccīre `id.', Skt. (lex.) meka- m. `he-goat', Arm. mak'i `sheep'. -- WP. 2, 256, Pok. 715f., W.-Hofmann a. Fraenkel s. vv. - The relation μη̄-\/ μα- cannot be of IE date; so it must be analogical. Pok. 715 posits * mek- which cannot explain the Greek forms.Page in Frisk: 2,223-224Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > μηκάομαι
-
2 μηκάομαι
μηκάομαι (onomatopoetisch, wie μυκάομαι), perf. mit Präsensbdtg μέμηκα ( partic. μεμηκώς, Il. 10, 362, fem. μεμακυῖα, 4, 435), u. davon ein impf. gebildet, μέμηκον, Od. 9, 439; auch zieht man hierher das part. aor. μακών; – blöken, von Schaafen, Il. 4, 435 Od. 9, 439; vom Geschrei des verfolgten Hirschkalbes u. des Hafen, quäken, Il. 10, 362; später gew. von Ziegen, meckern, μηκᾶται αἲξ καὶ ἔλαφος, B. A. 33, 8; Anth.; Philostr. – Das partic. μακών findet sich nur in der Verbindung κὰδ δ' ἔπεσ' ἐν κονίῃσι μακών, nieder stürzte er in den Staub schreiend, Od. 18, 98, vom verwundeten Pferde, Hirsche, Eber, Il. 16, 469 Od. 10, 163. 19, 454, nach den alten Erkl. ἄσημον ἦχον ἀποτελέσας; Andere leiten es von μῆκος ab, εἰς μῆκος ἐκταϑείς, der Länge nach, unrichtig.
-
3 μηκάομαι
μηκ-άομαι, [tense] pres. only late, Procop. Goth.2.17, cf. Phryn.PSp.59 B., Sch.Od.9.124: poet. [tense] aor. part. μᾰκών (v. infr.): [tense] pf. part. μεμηκώς; fem. μεμᾰκυῖα: [tense] impf., formed from [tense] pf.,Aἐμέμηκον Od.9.439
:— bleat, of sheep,μυρίαι ἑστήκασιν.., ἀζηχὲς μεμακυῖαι Il.4.435
; (used by Hom. of goats only in the Subst. μηκάς); of a hunted fawn or hare, scream, shriek,ὁ δέ τε προθέῃσι μεμηκώς Il.10.362
: part. μακών only in the phrase, κὰδ δ' ἔπεσ' ἐν κονίῃσι μακών fell shrieking to earth, of a wounded horse, stag, or boar, 16.469, Od. 10.163, 19.454; of a man, 18.98.—Onomatopoeic word.Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > μηκάομαι
-
4 κονία
κονία, ἡ, ion. u. ep. κονίη, vgl. κόνις; – 1) der Staub, bes. die zu einer Staubwolke aufgewühlte Erde; Hom. ποδῶν ὑπένερϑε κονίη ἵστατ' ἀειρομένη, Il. 2, 150; ὦρτο κονίη ἐκ πεδίου, τὴν ὦρσαν ἐρίγδουποι πόδες ἵππων 11, 151; μιάνϑησαν κονίῃ 23, 732; öfter im plur., κὰδ δ' ἔπεσ' ἐν κονίῃσι μακών Od. 18, 97, in der Il. oft von dem in der Schlacht Hinstürzenden, auch αἵματι καὶ κονίῃσι verbunden, Blut u. Staub, z. B. πεφυρμένος; πρηνὴς δ' ἐν κονίῃσι χαμαὶ πέσεν Hes. Sc. 365; γόνατος κονίαισιν ἐρειδομένου Aesch. Ag. 64; Eur. Andr. 112; Ar. Ran. 713 Ach. 18. – Der Flußsand, Triebsand, Il. 21, 271. – Der Ringerstaub, wit welchem sich die Ringer nach dem Salben bestreuen, um einander fester fassen zu können; dah. ἄνευ κονίας, wie ἀκονιτί, ohne Mühe u. Anstrengung, Ar. Lys. 471. – Auch Kalkstaub, seingeschlagener Kalk zum Tünchen der Wände; auch der Ueberzug mit Kalk, die Kalktünche selbst, Aristid. u. a. Sp. – 2) die Asche, wie man Od. 7, 153 κατ' ἄρ' ἕζετ' ἐπ' ἐσχάρῃ ἐν κονίῃσιν erkl. (s. κόνις); und daher – 3) das über Asche gegossene Wasser, die Lauge; Ar. Ran. 713; Plat. Rep. IV, 430 b; Arist. Meteorl. 2, 3 u. Sp., die einzeln bezeichnen: κονία ἀσβέστου, Kalklauge, – κονία στακτή, Tropflange, – σαπωναρική, Seifenlauge, – πιλοποιητική, Hutmacherlange, – βαλανευτική, Badelange. – [Ι ist in der Regel kurz, lang im sing. bei Hom., wenn es den Hexameter schließt, u. im jambischen Trimeter, Ar. Ach. 18.]
-
5 ἀίσθω
ἀίσθω, Hom. zweimal, Il. 20, 403 αὐτὰρ ὁ ϑυμὸν ἄισϑε καὶ ἤρυγεν, ὡς ὅτε ταῦρος –. ἃς ἄρα τόν γ' ἐρυγόντα λέπ' ὀστέα ϑυμὸς ἀγήνωρ; 16, 468 ὁ δ' ἔβραχε ϑυμὸν ἀίσϑων, κὰδ δ' έπεσ' ἐν κονίῃσι μακών, απὸ δ' ἔπτατο ϑυμός. Hiernach kann ϑυμὸν ἄισϑε nicht heißen = er hauchte die Seele aus; wie Einige erklären. Man vgl. vielmehr 15, 252 ἐφἀμην νέκυας καὶ δῶμ' Ἀίδαο ἤματι τῷδ' ἴξεσϑαι, ἐπεἰ φίλον ἄιον ἦτορ, wo Ariston. Scholl. ἡ διπλῆ, ὅτι ἄιον ἀντὶ τοῠ ἐπῃσϑόμην, τοῦτο δέ ἐστι τῆς ψυχῆς μοῦ ήψατο. καὶ ἐν ἄλλοις (11, 532) »τοὶ δὲ πληγῆς ἀίοντες« ἐπαισϑόμενοι τῆς πληγῆς. Also ἀίσϑω = αἴσϑω, act. zu αἴσϑομαι, αἰσϑάνομαι; ϑυμὸν ἄισϑε = er fühlte sein Leben, durch die Verwundung, d. h. er zuckte zusammen, im innersten Leben getroffen. Apoll. Lex. Hom. 16, 16 ἀίσϑων αἰσϑόμενος· »ὁ δ' ἀνέβραχε ϑυμὸν ἀίσϑων«. – Opp. H. 5, 311.
-
6 μηκάομαι,
μηκάομαι, u. μηκάζω, blöken (von Schafen); vom Geschrei des verfolgten Hirschkalbes u. des Hasen, quäken; gew. von Ziegen: meckern; κὰδ δ' ἔπεσ' ἐν κονίῃσι μακών, nieder stürzte er in den Staub schreiend (vom verwundeten Pferde, Hirsche, Eber) -
7 μηκάζω
μηκάομαι, u. μηκάζω, blöken (von Schafen); vom Geschrei des verfolgten Hirschkalbes u. des Hasen, quäken; gew. von Ziegen: meckern; κὰδ δ' ἔπεσ' ἐν κονίῃσι μακών, nieder stürzte er in den Staub schreiend (vom verwundeten Pferde, Hirsche, Eber)
Перевод: со всех языков на все языки
со всех языков на все языки- Со всех языков на:
- Все языки
- Со всех языков на:
- Все языки
- Английский
- Немецкий